اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود : فتجلى لهم سبحانه فى كتابه من غير ان يكونوا رآوه [6] . يعنى خداى تعالى در اين كتاب براى بندگانش تجلى كرد و اينها كتاب خدا را مى نگرند و مى خوانند , اما خدا را نمى بينند .

پس تلاوت يكى سرى دارد كه مشاهده متكلم است . در اين كلام يك حكم و ادبى هم دارد كه انسان چگونه اين حروف را از مخارج اداء كند , كى وقف و كجا وصل كند . اينها جزء احكام و آداب تلاوت است . اما سر تلاوت قرآن اين است كه انسان خدا را مشاهده كند . پس انسان مى تواند طرزى قرآن بخواند كه متكلم را مشاهده كند . طرزى عبادت كند كه معبود را مشاهده كند . و مرحله نازله مشاهده معبود آن است كه در صحنه ضمير و قلب عابد چيزى جز علاقه به معبود نباشد . انسان مى تواند بخوبى تشخيص بدهد كه آيا در قلبش چيزى جز خدا هست يا خير .

امام سجاد سلام الله عليه فرمود : لو مات من بين المشرق و المغرب لما استوحشت بعد ان يكون القرآن معى [7] . اگر همه مردمى كه بين مشرق و مغرب عالم سير مى كنند از بين بروند و كسى روى زمين نباشد و من تنها باشم اگر قرآن با من باشد هرگز احساس وحشت نمى كنم .

و كان عليه السلام اذا قرء مالك يوم الدين يكررها حتى كاد ان يموت ([ . [8] مالك يوم الدين ]( را وقت قرائت آنقدر تكرار مى كردند كه