امام مجتبى حسن بن على عليه السلام فرمود [8] : اگر كسى مواظب قلبش باشد كه هواجس و خاطراتى كه مورد رضاى خدا نيست , در آن خطور نكند , من ضامنم كه او مستجاب الدعوة باشد و دعاهاى او مستجاب بشود : و انا الضامن لمن لم يهجس فى قلبه الا الرضا بما قضى الله ان يدعو الله فيستجاب له . عمده آن است كه انسان خودش را نخواهد .

گفتم كه كى ببخشى بر جان ناتوانم *** گفت آن زمان كه نبود جان در ميانه حائل

گفتم خدايا كى به من مى دهى ؟ گفت آن وقت كه تو نباشى . تا من مطرح است انسان فيض نمى برد . اگر اين چنين شد انسان راحت است وگرنه هميشه در زحمت است . در درجه اول از دست خودش خسته است , بعد از ديگران هميشه در عذاب اليم است . مگر اين نفس انسان را رها مى كند .

در نجف از امام خمينى دام ظله اجازه مى خواستند كه رساله ايشان را به اردو ترجمه كنند تا براى پاكستان بفرستند . فرمودند : مگر آنجا رساله نيست ؟ گفتند چرا رساله بعضى از مراجع هست . فرمودند : بس است ديگر .

اگر انسان اين جور شد خدا او را يارى مى كند . لذا دوست و دشمن فهميدند كه او براى خدا كار مى كند . هر كسى اين چنين باشد خدا هم بدون