مردى در منطقه خودش ديد رسول خدا عليه آلاف التحية و الثناء با همراهانش بعنوان مسافر عبور مى كنند [9] و چند لحظه اى هم زير درخت نشسته اند . اين مرد با خود گفت محضر حضرت آموزنده است براى اينكه يا يك عده سؤالات خوب مى كنند و حضرت جواب مى دهند ما استفاده مى كنيم , يا اگر آنها سؤال نكردند حضرت شروع به سخن مى كنند اين چنين نيست كه در چند لحظه اى كه كنار هم نشسته اند به تعطيلى بگذرد مى گويد من آمدم جزء اعضاء آن جلسه شدم , ديدم حضرت در زمينه فرق مؤمن و غير مؤمن بحث مى فرمايند كه : مؤمن اگر از مرض شفا پيدا كرد اين بيمارى چند لحظه اى براى او مكتب است , او مى فهمد سلامت در اختيار او نيست و هميشه هم نمى ماند , و مادامى كه انسان سالم است بايد بهره صحيح از نعمت سلامت ببرد و مانند آن , ولى غير مؤمن اين چنين نيست . اگر مريض شد , نه مى فهمد كه چه كسى او را مريض كرد و نه مى فهمد كه چه كسى او را سالم كرد و نه مى فهمد كه در زمان سلامت بايد چه كرد( . كالناقة) مثل يك شترى كه شما او را يك جا ببنديد و بعد او را باز بكنيد وقتى كه بستيد البته آب و علفش كم است , وقتى كه باز كردى آب و علفش زياد است , او نه مى فهمد چه كسى او را بست , چرا او را بستند , حالا كه باز شد , چه بايد بكند ؟ كجا بايد برود ؟ اين بعنوان همان چند لحظه اى بود كه پاى درخت بعنوان استراحت نشسته بودند و سخن مى فرمودند كه كلامشان ذكر حق و ياد حق بود .

اولياء الهى كسانى اند كه وقتى نگاه به جهان مى كنند نظرشان با نظريه توحيدى همراه است , عبرت مى گيرند [10] . عبرت گرفتن , يعنى از صفات بد به صفات خوب عبور كردن . اگر كسى حوادث روزگار را ببيند و از صفت بد به صفت خوب عبور نكند نمى گويند او عبرت گرفت مى گويند تماشا كرد , ولى اگر از صفت بد و