اين قبولى عمل مقدمه است براى اينكه خود انسان را خداوند قبول فرمايد , لذا مى بينيم در قرآن كريم دو نمونه تعبير دارد : 1 اينكه خداوند عمل يك عده اى را قبول مى كند 2 خدا يك عده را قبول مى كند , نه فقط عملشان را , اينها فوق آن اند . يك عده عمل صالح دارند يك عده صالح اند . آنان كه جزء ( الذين آمنوا و عملوا الصالحات) اند , يعنى كارهاى خوب دارند ولى هنوز به آن مقام نرسيدند كه ذاتشان و گوهرشان خوب بشود , احيانا ممكن است در معرض خطر باشند . دسته دوم جزء( صالحين) اند . درباره ابراهيم خليل سلام الله عليه مى فرمايد : ( و انه فى الاخرة لمن الصالحين) [16] صالح يعنى كسى كه گوهر ذاتش ديگر شايسته شده است . اينها را خدا قبول مى كند . درباره مريم عليها السلام تعبير قرآن اين است : ( فتقبلها ربها بقبول حسن و انبتها نباتا حسنا) [17] خداوند كريم را قبول كرد , نه اين كه فقط عبادتش را قبول كرد , نه نماز و روزه اش را