اسباب و عمل در دنيا

وقتى انسان در دنيا به يك مشكلى برخورد مى كند , براى حل مشكل يا از علل و اسباب ظاهرى كمك مى گيرد و يا با دست خود آن مشكل را حل مى كند , يا اگر از اسباب ظاهرى كمك نگرفت از بستگان و انساب و يا قبيله اش مدد مى گيرد و مشكل را حل مى كند و اگر از انساب هم كارى ساخته نبود به وسيله دوستان و هم پيمانهايش گره را مى گشايد .

پس وسايل انجام كار در دنيا اسباب است و انساب , و پيمان هاى دوستى چنانچه گذشت خداوند در سه بخش قرآن چنين مى فرمايد : در قيامت نه علل و اسباب در اختيار انسان است و نه خويشاوندى و نه قوم و قبيله يى نقش دارد و نه دوستى و هم پيمانى اثر دارد( . الا خلاء يومئذ بعضهم لبعض عدو الا المتقين ) [1] .

دوستى با افراد بى تقوى در قيامت بصورت دشمنى ظهور مى كند

اين مضمون در قرآن هست . فرمود : افرادى كه دوستى آن ها براساس تقوى نمى باشد , آنان در قيامت دشمن يكديگرند زيرا غير متقى در دنيا كه دوست يكديگرند محور دوستى شان تقوى نيست و در اين صورت دوستى آنان عامل معصيت است . چون هيچكدام اهل تقوى نيستند .