رجوع بخدا معادل صدور از او است

چون قوام هستى امكانى اعم از انسان و جهان به هستى بخش آنها يعنى خداست , شناخت آنها بدون شناخت مقوم آنها يعنى خداوند ممكن نمى باشد , چنانكه معرفت خداوند , موجب آگاهى به آثارش اعم از عالم صغير و كبير خواهد بود . و هرگز شناخت انسان وجهان بدون معرفت آفريدگار آنها , شناخت عميق نبوده چنانكه شناخت خداوند حتما معرفت آيات او را اعم از آفاقى وانفسى را بهمراه دارد .

چون معاد همان مبدء است و مبدء در معاد بخوبى تجلى مى كند ( بطورى كه مايه اعتراف منكران شده چه اينكه پايه تكامل معرفت معترفان خواهد بود , لذا معاد شناسى بدون مبدء باورى ميسور نيست و مبدء شناسى نيز بدون معاد باورى ميسر نخواهد بود . لذا درباره مدعيان خداشناسى در حال انكار معاد چنين آمده است( : وما قدروا الله حق قدره والارض جميعا قبضته يوم القيامة ) [1] .

همانطورى كه شناخت مبدء , ملازم معاد شناسى است و شناخت معاد نيز موجب مبدء شناسى ميباشد ياد هر كدام نيز موجب ياد ديگرى است و