بنابراين اگر كسى از درون گرفتار عيب علمى بود , يا از بيرون مبتلا به نقص علمى بود , مظهر صمد نخواهد شد , چون يا از درون خالى است يا از بيرون .

تماميت و كمال علم

حال اين سؤال به ذهن مى رسد كه آيا انسان مى تواند از نظر علمى و عملى مظهر صمد بشود ؟ به عبارت ديگر آيا انسان , قدرت آن را دارد كه عرصه علم و عمل خويش را از گزند عيب و نقص مصون نگاه دارد يا نه ؟ پاسخ آن است كه در بعد علم , تنها واقعيتى كه متعلق علم قرار نمى گيرد , كنه ذات حق تبارك و تعالى است , كه چون مقدور احدى نيست , از احدى هم انتظار دانستن آن نمى رود . اما آن اندازه كه مقدور است و از انسانهاى كامل متوقع , راهش باز است .

اين دو مطلب را اميرالمؤمنين سلام الله عليه در نهج البلاغه