و مراد از شخصى اين كه برهان معرف فرد نيست كه جزئى نه كاسب است و نه مكتسب , لذا بايد آن را از طريق ديگر شناخت چنانكه احاديث متظافره بلكه متواتره اهل عصمت و وحى , معرف شخص آن حضرت اند .

بلى حق اين است كه اگر كسى از اقامه يا ادراك برهان بر وجوب وجود چنين انسان قاصر باشد احاديث جوامع روائى فريقين كه در حقيقت بيانگر اسرار و بطون و تأويلات آيات قرآنى اند در اثبات مدعى كافى اند . بلكه راقم بر اين عقيدت صافى و خالص خود سخت راسخ است كه اماميه را در اين سر الهى فقط همان صحاح و سنن اهل سنت حجت بالغه است و نحن بحمدالله تعالى زدنا مع الايمان بالاخبار برهانا .

كثرت كتب و رسائل اعاظم علماى فريقين و تظافر و تواتر احاديث جوامع روائى آنان در امر صاحب الامر و الزمان عليه السلام , علاوه بر اصول و براهين علميه در معرفت اسرار و مقامات و درجات نفس ناطقه انسانى به حدى است كه اين فقير الى الله تعالى بحث در اثبات وجوب وجود و غيبت و قيام و ظهور آن حضرت را به مثل چون سخن در اثبات وجود شمس در يوم و صحو بر دائره نصف النهار مى بيند .

به شهادت جوامع روائى فريقين , نص به امامت و غيبت آن حضرت از نبى خاتم و اوصياى احد عشر صلوات الله و سلامه عليهم يكى پس از ديگرى متواتر است چنانكه شيخ اجل , ابن معلم مفيد قدس سره در ارشاد فرموده است :

و كان الامام بعد ابى محمد عليه السلام ابنه المسمى باسم رسول الله