آيا به راستى صبر و پايدارى , موجب آن است كه انسان به هدف نائل آيد ؟ اگر اين يك حكم كلى و يك قانون هميشگى و تخلف ناپذير است چرا در طول تاريخ , افراد و گروههائى را مى بينيم كه با وجود آنكه در ميدانهاى شرف , پايدارى و مقاومت به خرج داده اند به منظور و هدف خود نائل نيامده و با شاهد پيروزى هماغوش نگشته اند ؟

در صدر اسلام , ماجراهائى همچون ماجراى عاشورا و داستان زيدبن على عليه السلام و توابين و . . . و در زمانهاى ديگر , ماجراهاى مشابه آن , كم نيست .

پاسخ اين سؤال - كه البته براى بسيارى از مردم مطرح است - با اندكى دقت , روشن خواهد شد . به نظر ما , كسانى كه اين شواهد تاريخى يعنى ماجراهاى به ظاهر ناكام و نافرجامى از قبيل : عاشورا , قتل زيد و . . . را ماده ى نقضى در آن قانون كلى ( قانون : صبر و ظفر ) مى دانند , هدف و مقصودى را كه در هر يك از اين حوادث وجود داشته و دست يافتن به آن , پيروزى و موفقيت محسوب مى گرديده , درست