شخص بى صبر را مى توان به سربازى تشبيه كرد كه در ميدان جنگ , عريان و بدون زره مى جنگد . چنين كسى با نخستين ضربات دشمن از پاى درافتاده و از بين مى رود . و انسان صبور را به همين قياس , مى توان در حكم جنگجوئى دانست كه از پاى تا سر غرق زره و تجهيزات جنگى است , دست يافتن بر چنين كس البته به مراتب دشوار و از پاى افكندن او كارى مشكل است .

آن كسى در معركه هاى زندگى شكست نمى خورد كه قبلا در خود آمادگى هاى لازم را به وجود آورده و زرهى از صبر پوشيده و خود را شكست ناپذير كرده باشد .

اين چنين كسى به آسانى درمانده و عاجز و زبون نمى شود و در برابر مشكلات و حوادث ناگوارى كه در هر قدم از