19 فرجام نبوت ( 1 )

راهى كه انبياء مردم را بدان دعوت مى كنند , راهى طبيعى و فطرى انسان است و حركت مردم در آن راه حركتى طبيعى است و لذا با سرعت و سهولت بيشترى انجام مى گيرد . نظام هاى جابر و جاهلى كه مردم را از اين راه دور مى كنند , كارى بر خلاف طبيعت و فطرت آدمى انجام مى دهند بهمين جهت ناپايدار و محكوم به زوال اند .

از اين جا مى توان فرجام كار انبياء و نبوت ها را دانست . . .

بر خلاف نظرهاى تنگ مايه و سطحى , حركت انبياء حركتى ناموفق نبوده و باطل كه راه مخالف انبياء است بر تاريخ بشرى و سير آن حكومت نداشته است و اين انبياء الهى بوده اند كه از آغاز تا كنون توفيق يافته اند بشر را مجموعا در همان مسيرى كه خود مى خواسته اند هدايت كنند . . . و از اين پس نيز تا آخر جهان بر همين قياس و قرار خواهد بود .

هر كدام از اين پيام آوران حق , در قطعه اى از اين نوار ممتد نوار تاريخ بشر را بپيش رانده و سير او را به سوى هدف خلقت انسان كه تعالى و تكامل جامعه ء بشرى است , تسهيل و تسريع كرده اند و هنگامى كه پس از روزگارى تلاش و مبارزه ء بى امان از اين جهان بهر وضع و بر اثر هر علتى - رخت مى بسته اند , در آخرين نقطه ء مأموريت و رسالت خود , بار امانت خدائى امانت هدايت بشر را به رسول و مأمور بعد از خود سپرده و خود موفقانه چشم بر هم نهاده اند . . . و چنين شده است كه در اين دوران تاريخ , بشر از هميشه ء عمر ممتد خود , بر اثر هشيارى و آگاهى كه همان نيز از آثار دعوت پيامبران است به راه آنان خوشبين تر و به هدف آنان نزديكتر است . . . و بر همين منوال , اين سير