بسيارى از آن مردم كه خود پرستى و سود جوئى حتى به مرز عقيده ى آنان نيز تجاوز كرده بود , مى پنداشتند كه با بيعت كردن با حسن بن على - كه داراى خلق و خوئى بنهايت خوش و ياد آور خلق و خوى پيغمبر بود - راهى به اشباع خواسته ها و ارضاء هوسها و طمعهاى خود خواهند يافت

ولى واقع اين است كه آنها اين خلق و خوى عظيم را , آنچنانكه بود نفهميده بودند

بسيارى از كسانى كه در هيچ رأى و فكرى با امام حسن همعقيده نبودند نيز همين اشتباه را داشتند و لذا مانند مؤمنان مخلص , از روى ميل و رغبت با او بيعت كردند و سپس همينها بعد از زمانى كوتاه , اولين كسانى بودند كه از ميدان گريختند بى آنكه حتى به پشت سر خود بنگرند

اينها هنگاميكه آن نر مخوئى را در مقابله با مطامع خود در معرض آزمايش در آوردند , او را پس از قبول حكومت و مسئوليت , از پولاد محكمتر و غير قابل نفوذتر يافتند , بطوريكه حتى برادر و پسر عمويش - كه هر دو به او نزديكترين و در ديده ى او با منزلت ترين افراد بودند - نيز نمى توانستند او را از رأى و نظر خود عدول دهند و او با اتكاء به رأى و تصميم قاطع خود , بى هيچ تكلف و دغدغه قدم بر ميداشت و عمل ميكرد

بنابراين جاى شگفتى نيست اگر روح دشمنى و معارضه در ميان سران و رياست طلبان ماجراجوى كوفه بطور نامرئى رشد كند و كوفيان تدريجا رفتارى را كه با امام پيشين خود داشتند - همان رفتارى كه( دل او را از خشم آكنده و جام اندوه در كام او فرو ريخته بود) - مجددا در پيش گيرند و بدين ترتيب در محيط و بازده ى آن اجتماع , جبهه بندى ها و باند بازى هائى كه چندان بى اتكاء بقدرت خارجى هم نبود سر گرفت