شهادت در راه خدا :

شهادت بدانمعنائى كه سرچشمه ى زندگى و سازنده ى حيات است , آنست كه كسى در راه زنده كردن يك سنت نيك و پسنديده يا ميراندن يك سنت زشت و ناپسند , جان خود را نثار كند

فداكاريهائى كه در راه خدا و در صحنه ى دفاع از نيكى و مبارزه با بدى انجام نمى گيرد , بهيچوجه شهادت محسوب نمى گردد

مثلا اگر كافرى در ميدان جنگ , مسلمانى را بقتل رسانيد آن مسلمان , شهيد است , همچنين اگر يكى از اهل بغى ( بر هم زنندگان نظم و آرامش جامعه ى اسلامى ) مسلمانى را در ميدان دفاع كشت , آن مسلمان شهيد است

ولى اگر مسلمانى , مسلمان ديگرى را در يك كشمكش و نزاع شخصى يا بخاطر دفاع و حمايت از يك فكر مذهبى صحيح بقتل رسانيد , آن مقتول نه شهيد است و نه برنده ى يك افتخار , زيرا ارزش و احترامى كه تاريخ انسانيت به شهيد ارزانى ميدارد , در حقيقت بهاى جان اوست كه در راه مصلحت انسانها نثار شده است , بنابرين , حوادث شخصى يا فداكاريهاى كه منافى با مصلحت انسانها است , نميتواند حائز اين ارزش و احترام باشد

نوع ديگرى از كشته شدن را هم مى شناسيم كه از لحاظ مفهوم , از شهادت دورتر و خون قربانى آن , از آن انواع ديگر پست تر و بى ارزش تر است و آن عبارتست از مرگ زعيم و رئيسى كه پيروان او و كسانى كه در كار او ذيحق و صاحبنظرند بر او شوريده و او را بقتل رسانند در هر اجتماعى , مصدر و منشأ قدرت آنكسى كه بنام ملت بر آنان حكومت مى كند يا كارى از كارهاى آنان را در دست دارد , همان مجموعه ى ملت است و