اميد آنكه در حوزه هاى علميه صحف ادعيه و اذكار كه از ائمه اطهار ما صادر شده اند , و بيانگر مقامات و مدارج و معارج انسانند از متون كتب درسى قرار گيرند , و در محضر كسانى كه زبان فهم و اهل دعا و سير و سلوكند و راه رفته و راه نمايند درس خوانده شوند .

در نظر اين كمترين اول( مفتاح الفلاح) شيخ بهائى , و پس از آن( عده الداعى) ابن فهد حلى , و بعد از آن( قوت القلوب) ابوطالب مكى و سپس ( اقبال) سيد بن طاوس , و در آخر انجيل اهل بيت و زبور آل محمد( صحيفه كامله سجاديه) در عداد كتب درسى در آيند كه نقش خوبى در احياى معارف اصيل اسلامى است . البته فهم و تعليم و تعلم آنها بدون معرفت به علوم ادبى و معارف نقلى و عقلى و عرفانى صورت پذير نيست , از تو حركت و از خدا بركت ليس للانسان الا ما سعى . و شك نيست كه نيل بدين معارف نورى الهى از بسيار مباحث رائج و دراج , به مراتب مفيدتر است بلكه به نسبت و قياس در نمى آيد , آن كجا و اين كجا . معلم بزرگ آيه الله مرحوم آخوند ملاحسينقلى همدانى كه به فرموده بعضى از مشايخ ما سيصد تن از اولياء الله در محضر انور او تربيت شده اند , مى فرمود : كتاب( مفتاح الفلاح) شيخ بهائى براى عمل كردن خوب است .

ششمين كتاب جامع عظيم الشأن( كافى) ثقه الاسلام كلينى كتاب دعا است در شصت باب , حافل چهار صد حديث از وسائط فيض الهى كه هر باب آن درى به روضه رضوانست , و هر حديث آن شاخه اى از شجره طوباى ايمان . تا چه رسد به جوامع كبار از قبيل( وافى) و( بحار الانوار) و( عوالم) و( فصل الخطاب ) و نظائر آنها .

جزء دوم مجلد نوزدهم( بحار) صد و سى و يك باب و خاتمه , در اذكار و ادعيه است كه چندين برابر كتاب( كافى) ياد شده است . علاوه اينكه در كتب و ابواب ديگر( كافى) و( بحار) نيز به مناسباتى در ادعيه و اذكار احاديثى روايت شده است .