در زمان « مهدى » امتم از نعمتى برخوردار مى شوند كه هرگز مانند آن نصيبشان نشده بوده; آسمان فراوان بر آنان مى بارد و زمين، هر روئيدنى كه دارد از دل خود خارج مى كند.

6 ـامام على (عليه السلام):لَوقَد قامَ قائِمُنا لاَنْرَلَتِ السَّماءُ قَطْرَها، وَ اَخْرَجَتِ الاَْرْضُ نَباتَها، وَ لَيَذْهَبُ الشَّحناءُ مِن قُلُوبِ الْعِبادِ.[1]

اگر« قائم»ما قيام كند،آسمان باران خود را نازل مىكند و زمين گياهانش را مىروياند وكينه و نفرت از دل بندگان زايل مىگردد.

7 ـ امام باقر (عليه السلام): اِذا قامَ قائِمُنا وَضَعَ يَدَهُ عَلى رُؤُسِ الْعِبادِ فَجَمَعَ بِهِ عُقُولَهُمْ وَ اَكْمَلَ بِهِ اَخْلاقَهُمْ.[2]

وقتى « قائم » ما قيام كند، دست بر سر بندگان خدا