فلور خص الله فى الكبر لاحد من عباده , لرخص فيه لخاصه انبيائه و اوليائه , ولكنه سبحانه كره اليهم التكابرورضى لهم التواضع , فاصعوا بالارض خدودهم و عفروا فى التراب وجوهم , و خفضوا اجنحتهم للمؤمنين و كانوا اقواما مستضعفين .

ترجمه : اگر خداوند ( بنا بود كه ) بر كسى از بندگانش اجازه ( رخصت ) تكبر ميداد همانا اين رخصت را به پيامبران و ياران ويژه خود عطا مى كرد ولى خداى سبحان آنها را از كبر ورزيدن بيزار ساخت و براى آنها تواضع را پسنديد , پس آنان چهره بر زمين سودند و جبهه به خاك آلودند و بال تواضع براى مومنان گستردند مردمى مستضعف بودند كه خدا به گرسنگى و سختى و بيمناكيشان آزموده و با تحمل دشواريهاى جانگزار پيراسته بود .

( اين خطبه درباره چند موضوع بحث مى كند از جمله تكبر , كه اين موضوعات با هم مرتبطتند )

در بحث تكبر و خود پسندى و خود محورى , امام على ( ع ) مى فرمايد :

[ ( اگر قرار بود بندگان خدا اجازه خود بينى و خود پسندى و خود محورى و تكبر داشتند ( از طرف خدا ) , بايد بندگان خوب خدا اين رخصت را پيدا مى كردند .

اگر تكبير چيز خوبى بود , بايد اجازه تكبر به پيامبران خدا و اولياء او داده مى شد . در حاليكه اين كار صورت نگرفته ( و خداوند تكبر و خود بزرگ بينى را در چشم پيامبران زشت نمايانده است] (

( دقت كنيد ) پيامبران از خود بزرگ بينى بيزار و متنفرند براى آنها تواضع را چيز مناسبى دانسته است . تواضع يعنى خود