نام کتاب : درسهائي از نهج البلاغه نویسنده : الخامنئي، السيد علي جلد : 1 صفحه : 5
كتاب و حديث اتكاء مى كنيم . كتاب يعنى قرآن . قرآن از لحاظ سند جاى شبهه و
ترديد ندارد اما حديث براى اينكه جاى شبهه و ترديد برايش نباشد لازمست سند
داشته باشد , يعنى معلوم باشد كه اين حديث را چه كسى نقل كرده و از كى نقل
كرده و او از كى نقل كرده تا برسد به معصوم , امام يا پيغمبر و اين نقل كننده ها
همه , مردمان مورد وثوقى باشند , قابل اطمينان باشند . اين دقت و وسواسى است
كه بحق
محدثين بزرگ ما و فقهاى بزرگ ما براى استخراج و استنباط احكام الهى همواره در
احاديث بخرج داده اند لذا ما يك رشته علم داريم بنام[ ( رجال] ( , كه موضوع
اين علم , شناسائى چهره[ ( روات] ( است ( راويان ) . يك رشته علم ديگر
داريم به نام[ ( درايت يا درايه] ( كه موضوع آن شناخت حديث است , كه چگونه
حديثى صحيح و چگونه حديثى سقيم و غير قابل اتكاء است . پس اين دقت , كه
حديث بايستى سند داشته باشد و آن سند معتبر باشد در جاى خود , بسيار دقت لازم
و خوبى است و شما بايد بدانيد كه فقهاى ما اين دقت را در فهم احكام اسلامى بكار
بردند و اينكه امروز در فهم بر روى تخصص تكيه مى شود , بخاطر همين است كه غير
متخصص هر حديثى كه دستش دادند اگر با عقلش , با برداشت و دريافت و زمينه
ذهنيش منطبق بود آن را قبول مى كند و اگر نبود قبول نمى كند و رد مى كند و اين
دين را به دو گانگى و چند گانگى و ضعف و بى پرو پايگى مى كشاند . اما اگر متخصص
بخواهد يك حديثى را مورد استناد قرار دهد دقت مى كند و هم وسيله اين دقت را
دارد و مى تواند حديث را بشناسد و هم اهميت اين دقت را مى داند بنابراين , اين
دقت و وسواس كاريست بجا و فقهاى ما در شناخت احكام اسلامى و معارف اسلامى
اين دقت را بكار برده اند .
نام کتاب : درسهائي از نهج البلاغه نویسنده : الخامنئي، السيد علي جلد : 1 صفحه : 5