روان شناختى و پديدارشناختى، زمينه و بنيان فكر او در پيش‌فرض‌هاى متافيزيكى در الاهيات و هستى‌شناسى است.[1] از همين رواست كه اتو متعلق تجربه مينوى را امرى‌ عينى مى‌داند، هرچند متقضاى روش پديدارشناسى، آن است كه محقق در اين باره نظرى ندهد و نفياً و اثباتاً چيزى نگويد. در واقع، اتو اصل تعليق را وامى‌نهد و پيش‌فرض‌هاى خود را در كار مى‌آورد. آموند نيز هرچند كار اتو را برخوردار از پاره‌اى ويژگى‌هاى پديدارشناسى مى‌داند، اما بر آن است كه نظريه اتو درباره تجربه مينوى، به عنوان عنصر بنيادين همه اديان، كاملاً نظريه‌اى فلسفى است[2] و اين همان نكته‌اى است كه هوسرل نيز بدان اشاره كرده است:

اين كتاب (مفهوم امر قدسى) نخستين آغاز براى پديدارشناسى دين است ... در يك‌كلمه، من نمى‌توانم با نظريه‌هاى فلسفى كه مورد توجه نويسنده بوده است، همدلى داشته باشم. به نظر من، فيلسوف مابعدالطبيعى[3] (عالم الاهيات)[4] اتوى پديدار شناس را به‌پرواز درآورده ... شايد اين گونه باشد. اين كتاب، مقامى جاودان در تاريخ فلسفه اصيل دين يا بلكه پديدارشناسى دين به خود اختصاص داده است.[6]