اخذ و اقتباس كرده باشد؛[1] اما حتى اگر چنين باشد، او به اين واژه، محتوايى بسيار غنى‌تر از معناى مورد نظر فريس داده، آن را در برابر هر تلاشى براى محدود و محصور كردن امر مينوى در محدوده عقل آدمى به كار مى‌برد. همان گونه كه بِرنهارد هارينگ[2] بيان كرده، عبارت «كاملاً ديگر» توسط اتو برگزيده شد تا در برابر ويندلباند[3] و ديگران روشن سازد

كه دين، تنها برگرفتن و جمع آوردن ديگر مفاهيمِ دنيوى در باب ارزش نيست و خداوند در برابر همه مقولات اين جهانى بوده و امرى كاملاً مغاير با آنها است.

{P '. dnomlA, ottO floduR, p. 86. P

از آن‌جا كه اتو نظام اعتقادات دينى را امرى ثانوى و برآمده از احساس اصيل مينوى مى‌داند، ريشه آموزهاىِ دينى، مانند بساطتِ[5] ذات خداوند و نيز يگانگى ذات و صفات‌ خداوند را در همين جنبه نومن جست و جو مى‌كند. به ديگر سخن، بيان اين كه ذات خداوند، كاملاً بسيط است و صفات خداوند با آن ذات، يگانگى داشته، هيچ گونه زيادتى بر آن ذات ندارد، همه و همه به سبب آن است كه نومن در تجربه آدمى، امرى كاملاً متفاوت و مغاير با ديگر امور، و يك سرّ جلوه مى‌كند.

اين نوع نگرش به امر مينوى، به عنوان امرى كاملاً مغاير با ديگر امور، مستلزم شمارى از مفاهيم مهم در مورد ارتباط ميان خداوند و جهان است. اوّلاً، اين ويژگى بيانگر آن است كه خداوند در محدوده زمان و مكان نمى‌گنجد و به گونه‌اى نيست كه تحت صور ماتقدم شهود به ادراك آيد. ثانياً، هرچند بسيارى از خداپرستان، او را با عدد متعين ساخته، متصف به وحدت و يگانگى كرده و مى‌گويند: «او يكى است»، مفهوم «كاملاً ديگر» چنين تعين بخشى‌هايى را نفى مى‌كند. از نظر اتو واژه يك خداگرايى از جنبه‌[6]