مكتب فريس را به مثابه بنيان فلسفى براى علم دين مى‌دانست.

زندگى و آثار (1910 - 1937)

در سال‌هاى 1911 و 1912 اتو مسافرت‌هاى متعددى انجام داد. ابتدا به آفريقاى شمالى و سپس به هند و خاور دور رفت. اوّلين مسافرت، كه در بهار 1911 شروع شد، بسيار مهم بود. در آن سفر، اتو به اهميت و نقش قدسى براى دين پى برد. معمولاً اين سفر را منشأ انديشه‌هايى مى‌دانند كه در كتاب مفهوم امر قدسى به ثمر رسيد. اعتقاد به نقش محورى و مركزى قدسى از تجربه يك عبادت در كنيسه‌اى در مگادر (الآن اسوريا) در مغرب، به ذهن اتو آمد. او اين واقعه را در نامه‌اى چنين گزارش كرده است:

روز شنبه است، در محلى تاريك و خيلى كثيف در يك خانه، ما صداى نيايش و قرائت كتاب را مى‌شنويم، نيمش به صورت آواز و نيمش به صورت كتاب خوانده مى‌شود، كه كليسا و مسجد، اين سبك را از كنيسه گرفته‌اند. صدا بسيار خوش‌آيند است. پس از اندكى شخص مى‌تواند ريتم و آهنگ خاصى را تشخيص دهد. كلمات يكى پس از ديگرى، هم‌چون ترجيع‌بند به گوش مى‌رسند. گوش مى‌كوشد كلمات را به تنهايى بفهمد و تشخيص دهد؛ اما اين تقريباً غيرممكن است. اين تلاش تبديل به نااميدى مى‌شود وقتى ناگهان در ميان همهمه‌ها، صدايى شنيده مى‌شود كه موجب يك (نوع) هيجان و ترس است. صدا رو به يك‌سانى، وضوح و آشكارگى مى‌رود: قدوس، قدوس، قدوس، خدا پروردگار جنود فرشتگان. آسمان‌ها و زمين پر است از عظمت تو.[1]

(Kadosh Elohim Adonai Zebaoth Male'u hashamayimwahaarets kebado ,Kadosh ,Kadosh).

[2]

اتو در ادامه اين نامه خاطرنشان مى‌كند كه من همين دعا را در مكان‌هاى مختلف، با زبان‌هاى گوناگون، در اورشليم و غير آن، شنيدم و همه‌جا اين الفاظ، عظيم‌ترين الفاظى بود كه بر زبان انسان آمده است كه همراه با لرزش عظيم، به عمق جان نفوذ مى‌كند و انسان