لوتر فراهم آورد. مفهوم روح، كه اتو در اين اثر بدان پرداخته بود، نه تنها در كتاب مفهوم امر قدسى، بلكه در فهم اتو از عرفان و آخرت‌شناسى مسيحيت نخستين مؤثر بود.

در سال 1899 اتو مربى دانشگاه گوتينگن شد و تا سال 1904 در رشته‌هاى مختلف مربوط به دين پژوهش كرد. كتاب درباره دين، اثر شلايرماخر را ويرايش جديد كرد كه در سال 1899 به چاپ رسيد. اين كتاب همراه با مقاله‌اى از اتو درباره «كشف دوباره شلايرماخر از گوهر دين» تجديد چاپ شد. پيش از آن در سال 1901 زندگى و پيشه حضرت مسيح[1] را منتشر كرد، اثرى كه در سنت كانتىِ «دين فقط در محدوده عقل» نوشته‌ شده و در آن درباره جست و جوى قرن نوزدهمى براى دست يافتن به شرح حالى معتبر از زندگى مسيح بحث شده بود.

در ميان همه آثار اتو، اين كتاب بيش از همه، تحت تأثير الاهيات ريشل است. به واسطه همين كتاب و به‌طور كلى، گرايش ليبرالى اتو، كليساى لوترى به او درجه استادى نداد تا سال 1915 كه وى به سمت استادى در برسلو انتخاب شد.

وى در نيمه دوم دوره‌اى كه مربى بود، به فكر آن افتاد كه الاهيات را كنار گذارد و در يك كليساى آلمانى در پاريس به شبانى بپردازد يا آن‌كه به عنوان ميسيونر به چين برود. او در آستانه سقوط عصبى بود؛ اما در رشته الاهيات ماند و اين تا حدودى به خاطر تشويق ارنست ترلچ[2] بود. اتو در نامه‌اى به ترلچ نوشت كه مى‌خواهد او را ببيند و درباره آينده‌اش با او مشورت كند. ترلچ در پاسخ نوشت: «پيش از هر چيز، شما بايد بر خود مسلط شويد (و اين پريشان خاطرى را برطرف سازيد.).... شما بايد فعلاً به آرامش روحى خود توجه داشته باشيد.» (17 نوامبر 1904)

اتو تنها يك بار ديگر به موضوع عيسى پرداخت، آن هم در كتاب ملكوت خدا و پسر انسان[3] كه متن آلمانى آن در سال 1934 و ترجمه انگليسى آن در سال 1938 منتشرشد. در اين كتاب، به نحو چشم‌گيرى در ديدگاه‌هاى اوّليه خود درباره مسيح تجديد نظر كرد. اتو پس از كتاب نخستينى كه به پژوهش درباره عيسى اختصاص داشت،