[1] همين نوشتار، ص 21 - 34 و ص 71 - 78.

[2] اين تفسير نزد اسلام شناسان آن دوره و بعضاً امروزه رايج است. گناه آن بر گردن غلبه روايت فقهى و كلامى دين اسلام است. به همين دليل اسلام‌شناسان غربى، تصوف را از اسلام جدا كردند؛ چون مى‌گويند كه خداى تصوف خداى عشق و محبت است و اين با خداى اسلام سازگارى ندارد (دكتر پازوكى).

[3] مگر سوره برائت كه خود داستانى ديگر دارد.

[4] ﴿كتب على نفسه الرحمة﴾ (انعام (6)، آيه 12).

[5] ﴿ان الله قوى﴾ (انفال (8)، آيه 8).

[6] ﴿وهو القاهر فوق عباده﴾ (انعام (6)، آيه 18).

[7]﴿وهو الواحد القهار﴾ (رعد (13)، آيه 13).

[8] ﴿غافر الذنب وقابل التوب﴾ (غافر (40)، آيه ).

[9] ﴿انك انت الوهاب﴾ (آل عمران (3)، آيه 8).

[10] ﴿وهو الغفور الودود﴾ (بروج (85)، آيه 14).

[11] ﴿والله رؤف بالعباد﴾ (آل عمران (3)، آيه 30).

[12] ﴿وربّك الغنى ذوالرحمة﴾ (انعام (6)، آيه 133).

[13] ﴿انه هو التوّاب الرحيم﴾ (بقره (2)، آيه 37). P

[14] ﴿والله ذوالفضل العظيم﴾ (آل عمران (3)، آيه 74). P

[15] ﴿وللّه الاسماء الحسنى﴾ (اعراف (7)، آيه 180). P

[16] براى آشنايى با ديدگاه‌هاى عارفان مسلمان در اين باره، ر.ك: جلال ستارى، عشق صوفيانه،