وجوه تشابه فراوانى درباره ويژگى‌هاى متعلق تجربه دينى، ميان اتو و ابن‌عربى مى‌توان يافت كه مهم‌ترين آن‌ها عبارتند از:

يكم: به عقيده هر دو، متعلق تجربه دينى، داراى بعدى غير عقلانى است. چنان كه دانستيم، اتو با تكيه فراوان بر اين امر، از كسانى كه الاهيات را در حد اذعان، به پاره‌اى گزاره‌هاى كلامى فرو كاسته‌اند، انتقاد مى‌كند و معتقد است كه گزاره‌هاى كلامى، هر چند در ظاهر به صورت ايجابى بيان مى‌شوند، محتوايشان جز سلب نمى‌تواند باشد؛ زيرا شناخت ايجابى از نومن، توسط مفاهيم ذهنى امكان‌پذير نيست.[1]

ابن‌عربى نيز معتقد است نتيجه رويكرد عقلى و استدلالى به خداشناسى، تنها يك الاهيات تنزيهى خواهد بود كه صرفاً بر ديگر بودن خداوند و مغايرت كامل خدا از خلق تكيه مى‌كند و شناخت ايجابى از خداوند ارائه نمى‌دهد. به ديگر سخن، چنين الاهياتى صرفاً به ما مى‌گويد كه خداوند چه اوصافى ندارد، نه آن‌كه چه اوصافى دارد. هم‌چنين در تجربه عرفانى، آدمى به نوعى از معرفت به خداوند دست مى‌يابد كه از نوع يافتن و ديدن و شهود است كه هرگز از طريق عقل و انديشه نمى‌توان بدان رسيد.[2]