اتو با روش پديدارشناسى به تبيين و توصيف تجربه عمومى انسان‌ها در احوال و شرايط خاص تجلى نومن پرداخته است. پديدار مورد پژوهش او در حقيقت، احوال خاصى است كه در شرايطى خاص براى هر انسانى ممكن است روى دهد. هر كس ممكن است با ديدن مجسمه ابوالهول يا شركت در مراسم مناجات‌خوانى، دچار خشيت و خوف و دلهره‌اى گردد كه از نظر اتو نوعى تجربه مينوى است، در حالى كه آن‌چه ابن‌عربى به عنوان كشف و شهود بيان مى‌كند، نوعى آگاهى است كه تنها براى كسانى كه آمادگى‌هاى لازم را كسب كرده‌اند، حاصل مى‌شود. او حالات ترس و لرز و احساس مهابت را از كشف و شهود تفكيك مى‌كند.

به بيانى ديگر، اتو بيش‌تر به احوال حاصل در تجربه دينى توجه دارد و ابن‌عربى علاوه بر آن، بر مكاشفه حاصل در آن، (كه البته ملازم با احوال خاصى است) نيز تكيه‌دارد. اگر تجربه دينى را مواجهه با حقيقت غايى بدانيم، احوالى كه اتو به عنوان تجربه مينوى بيان كرده است، امرى مترتب بر آن مى‌باشد، نه خود آن. ترس و لرز، ازمشاهده عظمت بى‌كران سر برمى‌آورد. جذبه و ربايش، برآمده از مكاشفه جمال الهى است و اميد و رجا از مشاهده قدرتى خيرخواه نشأت مى‌گيرد.