ب) عبادت

در دوره ى نبوّت، بسيارى از دين داران به دليل شوق به بهشت يا ترس از جهنّم، خدا را بندگى مى كنند، در حالى كه در عصر ولايت آدميان خدا را به خاطر عشق و محبّتى كه به او دارند مى پرستند. كشفى در اين زمينه مى نويسد: «و از اين جاست كه جناب اميرالمؤمنين (عليه السلام) كه صاحب مقام ولايت بودند فرمودند كه: ما عَبَدتُكَ خوفاً مِنْ نارِكَ وَ طَمَعاً فى جَنّتِكَ بَلْ وَجَدْتُكَ أهلاً لِلْعِبادَةِ فَعَبَدْتُكَ... و بعد فرمودند كه اهل عبادت خداوند سه قسمند قسمى كه بندگى خداوند مى نمايند از جهت خوف، پس عبادت آن مثل عبادت عبيد و مماليك و اسرا است كه از جهت خوف از موالى است نه به جهت محبّت داشتن به آن ها، و قسمى كه بندگى مى نمايند از جهت طمع، و عبادت آن مثل عبادت أجير و مزدكاران است كه به جهت طمع اجرت است نه محبّت ايضاً. و قسمى كه بندگى مى نمايند از جهت محبّت و عبادت آن مثل عبادت احرار است. و از اين جاست كه بعضى از علمايى كه اهل عرفانند حكم به بطلان آن دو قسم از عبادت نموده اند، جهت خوف و طمع را، جهت تقرّبى كه شرط است در صحّت عبادت ندانسته اند. و لكن اشتباه از آن جا نموده اند كه فرق ما بين زمان و تكاليف عصر نبوّت و ما بين زمان و تكاليف عصر ولايت ندانسته اند. پس مادامى كه زمان، زمان نبوّت است هر سه قسم از عبادت صحيح است هر چند كه اشرف آن ها قسم آخرى است و وقتى كه زمان ولايت آمد غير از قسم آخرى صحيح نيست و فاسد است لكن در آن وقت كسى كه صاحب آن دو نيّت باشد به هم نمى رسد و نيست».[1]

ج) معامله

در عصر نبوّت اكثر آدميان، زندگى را به قصد خوردن و آشاميدن و پوشيدن