تاريخى تحولات معنوى و روحى بشر است كه از طريق فيلسوفان بزرگ به وقوع پيوسته است. معناى تاريخ از نظر ياسپرس سفر كردن انسان به ديار كمال و دستيابى به عالى ترين امكان بشرى يعنى «وحدت بشريت» است. او مى گويد: «... هرگز نمى توان هدف نهايى تاريخ را صريحاً مشخص ساخت، اما اين يك هدف تاريخ را مى توان هدفى مشخص دانست و آن شرطى است كه بايد انجام داد تا عالى ترين امكان بشرى براى انسان فراهم آيد، و آن وحدت بشريت است».[1]

بدين سان ياسپرس به تاريخ آينده ى بشر خوش بين و اميدوار است. او معناى تاريخ و هدف و غايت آن را در پيشرفت مادى و فنى انسان نمى داند، بلكه چيزى فراتر از آن را مورد نظر دارد و آن تجلى هستى الوهيت است و شرط آن را ارتباط و تفاهم انسان ها با هم مى داند. ياسپرس غايت تاريخ را در وحدت بشريت جستجو مى كند. او آينده اى را در تاريخ تعقيب مى كند كه مبتنى بر وحدتى ناشى از مهر و محبت انسان ها به هم ديگر باشد. وحدتى كه نه تنها از راه زور و قدرت تحميل نشده باشد، بلكه ناشى از فضايى محبت آميز و مفاهمه بشرى باشد. وى با اشاره به اين كه انسان، دوست دار قدرت، تعدى و منفعت طلبى است و در اين راه آماده است همه چيز را فدا كند و شوق نيرومند او در جهت ارضاى هوا و هوس و شهوات و رابطه هاى انسانى مبتنى بر بى عدالتى و ناروايى است، اين سؤال هميشگى را مطرح مى كند كه آيا بر جهان خدا فرمان روايى مى كند يا ابليس؟ در پاسخ مى گويد: به فرجام ابليس تسليم خدا مى گردد.

به عقيده ى ياسپرس وحدت بشريت و تاريخ از طريق فلسفه و فلسفيون، فلسفه اى كه امكان ارتباط و تفاهم همگانى را فراهم آورد، عملى خواهد گشت. به اعتقاد او بشر از منشأ واحد برخاسته و سرانجام در كشور ابدى ارواح وحدت حقيقى