شيوه به فرزند خويش منتقل مى نمايد. آموزش، بيشتر به صورت محدود صورت گرفته و در غالب تجربه به دست مى آيد و تنها مهارت فردى را براى انجام هدفى تعيين شده ارتقا مى دهد و هيچ راهى براى درك دنياى امروز باقى نمى گذارد. اين آموزش هاى تجربى نه تنها افقى را در زندگى فرد ايجاد نمى كند، بلكه او را به موجودى تنها و يك بُعدى بدل كرده كه توانايى رشد را در گذر تاريخ ندارد و با تغييرات ايجاد شده در طبيعت به مشكل بى لياقتى و ناكامروايى مبتلا مى گردد. با اين پروسه، بى سوادى و فقرِ فكرى به عنوان جزء تفكيك ناپذير مكتب هندوييسم در آمده است.

دنياى كهن ممكن است كسى را به خاطر شانه خالى كردن از مسؤوليت دانش اندوزى گناه كار بداند ولى هيچ جامعه اى به خاطر فراگيرى دانش، آن هم از كتاب هاى مذهبى كسى را معصيت كار نمى داند و هيچ ملتى انسان هايى را كه تمام سعى خويش را در جهت آشنا كردن مردم عامى با علم بكار مى برند قابل سرزنش نمى داند. Manaتنها قانون مذهبى است كه حق علم اندوزى را از مردم عامى سلب مى كند. بنابراين جدايى هندوييسم با علم و اشاعه ى آن، حقيقتى تاريك است.

تنديس زن در هندوييسم

فمنيست هاى تندرو چون: Tarabi Shindeو Pandita Ramabaiصفحه ى ديگرى از مهار فرهنگى هندوييسم را گشودند. آن ها هندوييسم را به عنوان نوعى ايدئولوژى مرد سالارانه توصيف كردند و خوى سنتى را كه برگرفته از آيين برهمايى است، زير سؤال مى برند و آنان را به عنوان پايه هاى ستم و چيرگى مردسالارانه به حساب مى آورند.

Pandita Ramabai شخصى كه با توجه به عقايد شخصى خود باز پس زننده ى عقايد هندوست اولين كسى بود كه به روشنى عقايد هندوييسم را اساساً