انحصاري را مردود مي داند و آنها را قابل تأويل و تفسير نمي داند. کثرت گرايي فروكاهشي دعاوي انحصاري هر ديني را به عنوان يك امر غير ضروري رد مي کند، هر چند اين انحصار گرايي در سنت خود آن دين مهم تلقي مي شود.

4. پساتجدد

تعدادي از منتقدين اخير كه ديدگاه آنها به وسيله پيتر دوناوان[1] ارائه و نقد شده است، به تشابه بين کثرت گرايي ديني و ليبراليسم سياسي توجّه كرده و هر دوي آنها را به هواداري از پساتجدد رد مي کنند. هر دو ديدگاه متضمن مصالحه،[2] سازشكاري[3] و دست كشيدن از سنتها هستند. برخي از متفكران محافظه كار مسيحي کثرت گرايي ديني را به موجب تضعيف آموزه هاي تثليت و تجسد مردود مي دانند. همان طور كه ليبراليسم سياسي قدرت سياسي كليسا را تضعيف مي کند، کثرت گرايي ديني نيز آموزه هاي كليسا را تضعيف مي کند.

يورگن، مولتمان[4] نيز کثرت گرايي در دين را نظير مصرف گرايي در جامعه غربي مي داند و آن را متهم به داشتن نوعي «تسامح سركوبگرانه»[5] مي کند. تسامحي كه هر چيزي را كه امكان ذهني داشته باشد مجاز مي داند ولي به هر واقعيت عيني اي كه به وسيله نمادهاي ديني قابل دسترسي باشد، به ديده ترديد مي نگرد. [6]

بسياري از منتقدان از جمله دوناوان اعلام مي کنند كه با نقدهاي