قبول مي بود نمي توانست تعارض احكام عملي را حل كند. اهميت و امتياز اديان صرفاً به جهت نظام اعتقادي خاص آنها نيست، بلكه مراسم، آرمانهاي اخلاقي و قوانين هم مهم هستند. اگر ديني با ارزش باشد و شايستگي حفظ و نگهداري داشته باشد، ظاهراً تا حدّ زيادي ناشي از بعد عملي آن است، اگر آزادي ديني منحصر به آزادي اعتقادي باشد نه آزادي عمل و احكام، نتيجه اي جز كم ارزش شدن دين ندارد.

2. عدم تسامح کثرت گرايي

کثرت گرايي ديني هيك مدافع اعتقاداتي است كه [علي رغم ناسازگاري هايشان] به حكم اجبار با هم تركيب شده اند. اين نظريه اختلافات نهايي را در اعتقادات ديني مجاز نمي داند. براي هيك فرقي نمي کند كه هندو و يا بودايي به شدت منكر شخص بودن حقيقت نهايي باشند و يا بعكس مسيحي با حرارت از شخص بودن حقيقت نهايي دفاع كند، او مدعي است كه هيچ گونه تعارض واقعي وجود ندارد. هر يك صرفاً ويژگي هاي راه خود را به سوي نهايت ابراز مي کنند. کثرت گرايي ديني تفاوت بين اديان و تعارض تابعين آنها را ناديده مي گيرد. بنابراين با آنكه از کثرت گرايي ديني به عنوان الهيات تسامح[1] تبليغ مي شود، ولي در واقع اختلافات واقعي اديان را نيز نمي تواند تحمّل كند.

3. دين منحصر به امور شخصي شده است

بر اساس نظريه سياسي ليبرال، تمايز دقيقي بين قلمرو عمومي و قملرو شخصي و خصوصي وجود دارد. در اين ديدگاه افراد ذاتاً مستقل از هم هستند و براي تأمين علايق مشترك، قلمرو عمومي را به وسيله قرارداد اجتماعي