درس دوازدهم

نماز

در آمد

يكى از اصولى كه قرآن كريم پس از ايمان به غيب مطرح ساخته، بپاداشتن نماز است.[1] انسان با اقامه نماز، زيباترين شكل پرستش و عبادت را به نمايش مى گذارد.

   نماز در اديان الهى، سابقه اى بس طولانى دارد. مطابق روايات اهل بيت(عليهم السلام)، اولين نمازگزار حضرت آدم(عليه السلام) است كه در نخستين روز هبوطش به زمين، خداوند نماز عصر، مغرب و عشا را، مجموعاً در 50 ركعت بر آن حضرت واجب كرد.[2]

   هر يك از پيامبران الهى و امّت هاى آنان به نحوى به اقامه نماز توصيه شده اند. حضرت ابراهيم(عليه السلام)هدف از هجرت خود به سرزمين حجاز را اقامه نماز دانسته، عرضه مى دارد:

(رَبّنا إنّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرّيَّتي بِواد غَيرِذي زَرع عِندَ بَيْتِكَ المُحَرَّم رَبَّنا لِيُقيمُوا الصَّلاةَ)[3];

پروردگارا، من بعضى از فرزندانم را در سرزمينى بى آب و علف، در جوار بيت الحرام تو سكنا دادم، ـ پروردگارا ـ تا نماز را برپاى دارند.

   در دين مبين اسلام، نماز به عنوان عبادت برتر، عامل مؤثر نجات انسان از غوطهور شدن در آلودگى ها و منشأ مهم خودسازى فرد و جامعه معرفى شده است، و