ج ) وضع عام و موضوع له خاص اگر معناى مورد تصور واضع كلى باشد ولى لفظ براى كلى وضع نشود بلكه براى افراد آن وضع شود , در اينجا وضع عام و موضوع له خاص مى باشد , مانند وضع حروف و اسماء اشاره .

واضع وقتى كه مى خواهد كلمه در را وضع كند , معناى كلى ظرفيت را در نظر مى گيرد ولى اين كلمه را براى آن معناى كلى وضع نمى كند بلكه براى معانى جزئيه قرار مى دهد . يا آنكه واضع هنگام وضع كلمه او , هر چند مفرد غايب را در نظر دارد ولى كلمه را براى اين معناى كلى وضع نمى كند , در غير اينصورت لازم بود كه هر گاه اين كلمه را استعمال مى كرديم مفرد غايب را مورد اشاره قرار مى داديم , كه چنين نيست . و وقتى مى گوئيم[ : ( او نيامد]( , منظور دقيقا روشن است و فرد خاصى مورد نظر مى باشد .

د ) وضع خاص و موضوع له عام اگر معناى مورد تصور واضع معناى خاصى باشد ولى هنگام وضع , لفظ براى معناى عام وضع شود اصطلاحا گفته مى شود وضع خاص و موضوع له عام است . كه اصوليين اين قسم را غير ممكن مى دانند .