نمى گنجد و با كلمات و عبارات قابل بيان نيست همان طور كه آب درياى قلزم با آن وسعت را نمى توان در ظرفى جا داد.

هنگامى كه ما معانى عرفانى، مشاهدات و مكاشفات و تجلّيات را در قالب الفاظ و حروف به نثر نمى توانيم بيان نماييم چرا خود را در تنگناى قافيه و عروض قرار دهيم و بكوشيم تا مطالب را به نظم بيان كنيم.

ملاّى روم در اين باره گويد:

اهل دل ‌ عارف آگاه، سالك واصل، مراد از اهل دل امير حسينى هروى، ناظم سؤالات نامه است.

تمهيد ‌ آماده نمودن، زمينه سازى، مقدمه چينى(ف-م)

شيخ در اين بيت در پى نفى تفاخر نسبت به سخنانى است كه در ابيات قبل ذكر كرده است. از طرفى در يك لحظه جواب نامه را به نظم دادن و نوشتن كتب و رسائل مختلف و هرگز كلامى را به شعر نگفتن را نه از باب غرور و مفاخرت بيان نموده است بلكه به حكم «و امّا بنعمة ربك فحدث»[2] از باب شكر به درگاه خداوند است.از طرف