در ماه شوّال سال هفتصد و هفده هجرى بود كه مثنوى گلشن راز توسّط شيخ محمود شبسترى سروده شد.

رسول ‌ فرستاده،سفير

اهل ‌ مردم

يكى از مردم خراسان به عنوان فرستاده كه داراى لطف و احسان خداوندى بود به منظور دريافت معانى و معارف و درك حقايق در تبريز به محضر شيخ مى رسد.

بزرگى ‌ «ى» در بزرگى ياء وحدت است، منظور امير حسينى هروى است. فرستاده اى كه در بيت قبلى از آن نام برده شد همانا امير حسينى هروى است، كسى كه در بين اهالى خراسان مقتدا و رهبر و شهره عام و خاص بوده، و به انواع فضايل و كمالات مشهور و همچون آفتاب مى درخشيده است.

كه - مه- به ‌ كهتر(كوچكتر)، مهتر(بزرگتر)، بهتر(برتر)

شيخ در بيان بزرگى امير حسينى هروى چنين گويد: به گواهى مردم خراسان از كوچك و بزرگ (يا به سن يا به مرتبه و مقام علمى) او در روزگار ما فردى بزرگ و بهتر است.

درباب ‌ درباره

معنى ‌ منظور معارف و حقايق سير و سلوك و عرفان است.

ارباب معنى ‌ صاحبان دانش، منظور عارفان معارف و كاملان واصل است.