مُنْكر ‌ انكار كننده، جاهل(ف-م)

خوار ‌ پست، بى اعتبار، حقير (ف-م)

با ديده جهالت و نادانى و از روى بى اعتبارى به مثنوى «گلشن راز» نگاه مكن و در پى عيب جويى و خرده گيرى از آن مباش زيرا اگر چنين باشى گلهاى معانى آن در چشم تو خار و خوار مى گردد و از بوى خوش آن گلشن محروم و بى نصيب خواهى ماند.

نشانه و مشخصه ناشناسى و جهالت آن است كه انسان نسبت به عمل نيك ديگران ناسپاس باشد و زبان تشكّر نداشته باشد به همين خاطر معرفت و شناخت خدا را در حق شناسى دانسته اند و اينكه حقّ هركس را بشناسى و آن را محترم بشمارى و حق هيچكس را ضايع مگردانى.

غرض ‌ هدف، مقصود

عزيز ‌ «نادر، كمياب، نيرومند، ارجمند و گرامى، از نام هاى خداى بزرگ است»[1]، عرفا به حكم اينكه انسان بنده خاص و اشرف مخلوقات است او را «عزيز» خطاب مى كنند.

هدف و مقصود من از به نظم درآوردن معانى توحيد در مثنوى «گلشن راز» آن است كه اگر ارباب معرفت و صاحبان طريقت آن را بخواند، مرا ياد كند و بگويد رحمت و بخشش خداوند نصيب ناظم اين ابيات باشد كه چراغى فرا راه جويندگان