غمزه ‌ ب748

غارت ‌ جذبه الهى را گويند كه پيوسته به دل سالك رسد بى واسطه سلوك و مجاهدت (ف-ع)

بوسه ‌ «فيض و جذبه باطن است و نيز لذت بشرى را گويند»[1]

عِمارت ‌ آباد كردن بنا(ف-م)

معشوق با غمزه هاى چشم خود كه اشاره به استغناء و عدم التفات اوست هستى عالم را به غارت مى برد و نيست و نابود مى كند.

همچنين معشوق به اعتبار لطف و فيض رحمانى و با لب حيات بخش خود بوسه بر وجود فانى زده و دوباره هستى نابود شده را «هست» و آباد مى كند و حياتى دوباره  مى بخشد.

مدهوش ‌ ب

لعل ‌ ب742

جان ‌ ب1

به سبب استغناى چشم معشوق، خون عارف از خوف ترس دورى و فراق و عدم التفات و توجه معشوق به او در جوش و خروش است.

و در مقابل، جان عارف به واسطه لب حيات بخش معشوق كه شراب وصال در كامش مى ريزد مست و مدهوش است.