مَستى ‌ در اين بيت منظور خمارى چشم مى باشد.

لعل ‌ كنايه از لب مى باشد كه اشاره به فيض رحمانى دارد.

همان طور كه چشم ظاهر بيمارى و خمارى دارد در عالم معنى نيز بيمارى چشم كه مانع از مشاهده جمال روى معشوق مى گردد، ناشى از فراق و دورى سالك از حقّ است.

همچنين لب معشوق نمايشى است از «نيستى» ممكنات عالم كه تحت سيطره وجود واجب الوجود قرار دارد.

لعل ‌ ب742

مستى و خمارى و خرابى دل هاى مردم ناشى از چشم شوخ و پُر كرشمه معشوق است. همچنين لب معشوق كه نمايشى از نيستى ممكنات عالم مى باشد، باعث گرديده تا حجاب و مانعى در برابر ارواح و جانها قرار گيرد.

جگر خوار ‌ «كنايه از رنج و محنت است، كسى كه غم و اندوه بسيار خورد».[1]

لب لعل ‌ ب742

شفا ‌ راحتى، بهبودى، كنايه از «هستى» است.

بيمار ‌ كنايه از «نيستى» است.

چشم با ناز و كرشمه معشوق باعث گرديده است تا دلهاى عاشقان اسير و گرفتار