بهر ‌ بهره، نصيب، قسمت

«لطف» و «قهر» از آثار اسماء و صفات الهى است.و به موجب اينكه انسان نسخه منتخب كتاب عالم هستى است، «رخ» و «زلف» بتان را از اين دو صفت، بهره و نصيب داده اند.

محسوس ‌ حسّ شده

الفاظ ‌ جمع لفظ، منظور رخ و زلف و خط و خال و چشم و ابرو است.

مسموع ‌ شنيده شده

موضوع ‌ هر چيزى كه در وجود نياز به حال و عَرَض نداشته باشد آن را موضوع مى گويند(ف-م)

چون الفاظ شنيده شده كه عبارتند از: رخ و زلف و خطّ و خال و چشم و ابرو، همه از محسوسات هستند لازم است نخست، معانى محسوسه، «موضوع» و اصل قرار گيرد. زيرا «وضع» مخصوص لفظ است در برابر معنى، به طورى كه هر گاه آن را بشنوند يا ببينند يا بگويند، معنى معقولات از آن مفهوم شود.

عالم معنى ‌ عالم ذات و صفات الهى

ذات و صفات الهى غايت و پايانى ندارد و هر معنى از آن معانى نيز، خود داراى مراتب و درجاتى بى نهايت است كه آنها را با لفظ نمى توان بيان كرد. همان طور كه شيخ محمود شبسترى در مقدمه مثنوى «گلشن راز» چنين آورده است كه: