هر گاه تعيّنات و تعلقات مادّى به واسطه تجلّيّات انوار الهى از «هستى» و «وجود» آدمى نيست و نابود گردد، در نگاه حقّ بين انسان حق جو بالا و پستى و اختلاف كه ناشى از تعيّنات است از بين مى رود و وحدت حقيقى حاصل و ظاهر مى گردد.

دار حيوان ‌ منظور آخرت است.

يكرنگى ‌ اتحاد، وحدت

قالب ‌ جسم، تن

اين بيت ناظر بر آيه ﴿و ما هذه الحيوة الدنيا الاّ لهو و لعب و انّ الدّار الاخرة لهى الحيوان﴾[2] است.

در عالم معنى و آخرت «مرگ تن» وجود ندارد و مرگ جسمانى در عالم مادّه و مُلك مى باشد. همچنين در عالم ملكوت، جسم و روح آدمى به سبب نور وجود حقيقى واحد و متحد گشته و فنا و زوال ندارد و در آنجا حيات هميشگى و جاودانه  دارد.

دل ‌ «نفس ناطقه و محل تفصيل معانى و مخزن اسرار الهى است كه قلب  باشد»[3].

ظلمت ‌ تعيّن و كدورت تن، جسم خاكى و تيره