خلق ‌ آفرينش، آفريدن

بعث ‌ بر انگيختن، زنده كردن مردگان (ف-م)

هست و نيست گردانيدن دنيا و آخرت به حكم ﴿سنريهم آياتنا فى الافاق و فى انفسهم حتّى يتبيّن لهم انّه الحقّ﴾[1] همچون آفريدن و زندگى در دنيا و زنده كردن انسان در روز قيامت است.

خَلْق اول ‌ مخلوقات، موجودات

خَلْق دوّم ‌ آفرينش

مديد ‌ كشيده شده، طولانى، دراز(ف-م)

موجودات و ممكنات عالم پيوسته و در هر لحظه در آفرينش جديد هستند و در هر طرفة العين نيست و هست مى گردند. هر چند كه آدمى مى پندارد كه مدّت عمرش طولانى است، ولى چنين نيست و طولانى بودن عمر او به سبب سرعت پايان و شروع فيض رحمانى در وجود است كه آدمى قادر به درك چنين حالتى نمى باشد و تصوّر مى كند كه عمرش طولانى است.

فيض ‌ ب2و571

فضل ‌ ب2

تجليّات انوار الهى كه پيوسته در صورت موجودات عالم ظاهر مى گردد به حكم ﴿كل يوم هو فى شأن﴾[2] به سبب شؤونات ذاتى حق مى باشد.