نيمه دوّم قرن نهم و دهه اوّل قرن دهم هجرى است. او در شيراز به دنيا آمد و در همانجا ساكن بود و سرانجام در شيراز درگذشت، آرامگاه او نيز اكنون در شيراز  است.

در اهميت شخصيت اين بزرگ مرد عالم معنى بسيار سخن ها گفته و نوشته اند كه مجال توجيه و تبيين آن در اين مختصر نمى باشد. امّا او با توجه به مقامى كه در تصوف و عرفان داشت در سال 877 شرح منظومه شيخ محمود شبسترى را با عنوان «مفاتيح الاعجاز فى شرح گلشن راز» آغاز كرد كه بعدها مورد استقبال ارباب شريعت و اصحاب طريقت واقع گرديد و سالكان و عارفان از آن سودها گرفتند و بهره ها  جُستند.

«شيخ محمد لاهيجى از پيروان سيد محمد نوربخش است و او را حضرت امام سيد محمد نوربخش مى خواند. لاهيجى طريقه نور بخشيه را در شيراز ترويج مى كرد و خانقاه نوريّه - منسوب به نوربخش ـ را در آنجا به وجود آورد.»[1]

قرن نهم كه بيشتر دوره حيات شيخ محمد لاهيجى در آن گذشته است، دوره اى است كه «شريعت و طريقت به يكديگر نزديك مى شوند و علماى دين و متشرعان و فقها هم نسبت به صوفيه و عرفا نظر موافق پيدا مى كنند و به تصوف و عرفان روى مى آورند و آنان كه ذوقى و طبعى شاعرانه داشتند اشعار عرفانى سرودند و همان رموز و مصطلحات صوفيه و عرفا را در شعر به كار بردند و هم در اين قرن شرح كتب علمى و عرفانى انجام گرفت.»[2]