چون «مرگ اختيارى» كه كشتن نفس انسانى و رهايى انسان از خواهش هاى نفسانى و عدم بهره گيرى از لذات جسمانى است، مخصوص انسان است و از تمام موجودات عالم فقط انسان داراى مرگ اختيارى است. زيرا وسيله معرفت و شناخت او به حقّ است و جهان بى نصيب از اين نوع مرگ مى باشد. مولانا در اين باره گويد:

جهان به اقتضاى ذات عدمى خود، تغيير و تحوّل در آن ايجاد مى شود و در يك لحظه نيست و نابود مى شود و در همان لحظه بى گذشت زمان هست و بود مى گردد. و چون وجود موجودات وابسته و متصل به وجود حقيقى و واحد است هيچ كس از فنا و نيستى خود با خبر نيست و مى پندارند كه همان وجود اوّل هستند. در حالى كه اين چنين نمى باشد.

حشر ‌ ب643

نزع ‌ جان كَندن، كَندن چيزى از جايى (ف-م)