تبريزى بود و در نزد او تربيت يافت»[1] به سبب احاطه بر علوم و معارف اسلامى در زمان حيات شهرت فراوان يافت و به درجه و مقامى رسيد كه در مكتب درس او علما و عرفا حاضر مى شدند و از خرمن معرفت او خوشه بر مى چيدند.

با وجود اينكه بيش از 33 بهار در دنيا نزيسته امّا در همين زمان اندك، ارباب خرد و اصحاب نظر از او سودها جسته اند و پر ادعا مى توان نمود كه امروز گلهاى گلشن او با بيش از هزار گل، وجود او را بهارى ديگر داده است.

بهارى كه هرگز باد خزان را بر اوراق زرّين گلشن او دست تطاول ممكن نباشد و دور زمان عظمت و اهميّت دُرج معانى بلند آن را در غبار تيره تن دنيا دوستان محصور نگرداند.

شيخ محمود شبسترى گرچه به اعتراف خود:

هرگز شاعر نبوده است ولى خالق يكى از بزرگترين و پر محتواترين مثنوى هاى عرفانى زبان فارسى است كه هر بيت آن درّى شاهوار و لؤلؤيى «لا لا» است.

او در رهگذر زمان و بنا به ضرورت كلام و بيان، بى نصيب از اين گونه سخن گفتن نبوده و «به عون و فضل و توفيق خداوند»[3] موفق به سرودن مجموعه گرانبهاى مثنوى «گلشن راز» مى گردد كه امروز زبانزد همه محقّقان و دانش پژوهان است.

نكته قابل توجه در بيت: