بگذرد ‌ تمام بشود، پايان يابد.

باز ‌ دوباره

هنگامى كه عمر اجزاى عالم به پايان آيد، همان طور كه از عدم و نيستى پا به عرصه وجود و هستى گذاشته بودند، بار ديگر از هستى به نيستى مى روند.يعنى پايان آنها آغاز و معاد آنها مبدأ مى گردد و همه به وحدت حقيقى كه اصل آفرينش است بر مى گردند.

مركز ‌ منظور مبدأ اصلى است.

نگذارد ‌ در نمى گذرد، صرفنظر نمى كند.

هر يك از اجزاى عالم-موجودات و ممكنات-بعد از پايان حيات و زندگى به مركز اصلى خود كه مبدأ آفرينش و هستى آنهاست بر مى گردند زيرا كه طبيعت و ذات مركز چنين است كه هر چيزى را به سوى خود مى كشاند.

مجنون ‌ ديوانه(ف - م)

هزاران موج ‌ منظور كثرات عالم مى باشد.

«وحدت» همچون دريايى است كه آغاز و پايانش معلوم نيست، ولى دريايى پر خون است زيرا پيوسته و به سرعت موجودات و ممكنات عالم را فانى و قربانى مى گرداند و از اين درياى پر خون وحدت هزاران موج ديوانهوار بر مى خيزد و فرو مى نشيند. تشبيه مناسبى بيان كرده است زيرا كثرات و موجودات عالم در برابر