مصراع دوم اشاره به حديث نبوى دارد كه: «احبّ من دنيا كم ثلاثة الطّيب و النّساء

و قرّة عينى فى الصلوة»[1]

هنگامى كه باطن و درون تو از هر عيب و آلودگى و وابستگى هاى دنيوى پاك گردد و هستى تو كه حجاب بين تو و حق مى باشد، در حق فانى شود، آنگاه نماز تو، روشنايى چشم تو مى شود و حقيقت وجود را خواهى ديد.

تمييز ‌ تشخيص، باز شناختن، جدا كردن (ف - م)

معروف ‌ شناخته شده، مشهور، (ف - م) ، در اينجا مقصود خداوند مى باشد.

عارف ‌ ب 395

چون نيستى از خود عين هستى به حق است هر گاه سالك وجودش در حقّ فانى گردد در حقيقت او با حقّ يكى شده و هيچ موجود ديگرى جز حقّ وجود ندارد و هر چه هست ذات اوست كه به صورت هاى گوناگون ظاهر مى شود، بنا بر اين گفته، عارف و معروف يكى مى شوند و جدا از يكديگر نمى باشند.

سودا ‌ عشق، معامله (ف - م)

مشت خاك ‌ منظور انسان است كه از خاك آفريده شده است.

اگر عارف و معروف ذات پاك حقّ تعالى مى باشد، اين چه عشق و سودايى است كه با انسان مى شود و سعى و تلاش انسان در جهت كسب معرفت براى چيست؟

بر نعمت پروردگار كه همانا هستى تو از اوست بى توجّهى و ناسپاسى مكن زيرا كه