كه شايستگى جانشينى خدا بر روى زمين را پيدا مى كند و خداوند حكيم تاج سرورى و خلافت بر سر او مى گذارد.

مصراع دوم اشاره به آيه ﴿انّى جاعل فى الارض خليفة﴾[1] دارد.

تناسخ ‌ تعلّق روح آدمى است به بدن بعد از نابودى بدن.(م - ل)

«حكماى اسلام تناسخ را به دليل عقل باطل دانند و شيخ محمود گويد كه اين اعتقاد ناشى از تنگ چشمى است كه گمان كرده اند خدا را فقط دو عالم است و جاى ديگر نيست و بندگان را على الدوام از اين عالم بدان عالم مى برد و باز براى دوره تكميلى به اين عالم مى فرستد.»[3]

از روى معنى ‌ در حقيقت، در اصل.

اين ‌ منظور سير حبّه حقيقت است كه به واسطه رعايت احكام دين و شريعت از پير كامل به مريد بروز مى كند و از اين مريد به ديگر مريد و الى آخر.

چون شيخ محمود شبسترى معتقد است كه فهم نادرست اين مطلب، شايد «تناسخ» را در ذهن افراد متبادر سازد، آشكارا مى گويد اين «تناسخ» نيست، بلكه