بنا بر اين شريعت و طريقت وسيله رسيدن به معرفت حقيقت است زيرا: ﴿و ما خلقت الجنّ و الانس الاّ ليعبدون﴾[1] يعنى نيافريدم جنّ و انس را مگر براى اينكه مرا عبادت كنند.

خلل ‌ تباهى، فساد (ف - م)

نغز ‌ خوب، خوش، نيكو (ف - م)

مغز ‌ حقيقت و آن عبارت از توحيد و يگانگى حق است.

هرگونه فساد و تباهى و كوتاهى از طرف سالك و جوينده حق كه مانع رسيدن او به حقيقت گردد، موجب خرابى و فساد مغز و حقيقت مى شود و زمانى كه مغز به وسيله پوست پخته و رسيده شود از فساد و خرابى در امان است و اگر پوست را بركنى خوش و نيكو خواهد بود.

عارف ‌ شناسنده و كسى است كه حضرت الهى او را به مرتبه شهود و اسماء و صفات خود رسانيده باشد و اين مقام به طريق حال و مكاشفه بر او ظاهر گشته باشد نه به طريق مجرد علم و معرفت حال.(ف-ع)

يقين ‌ مقام وحدت و كشف حقيقت است.(ش-ل)

هر گاه عارف روشن ضمير به طريق كشف و شهود به مرتبه مشاهده و يقين برسد، هر آينه مغز كه حقيقت است رسيده و پخته شده و پوست كه شريعت و وسيله رسيدن به حق و معرفت حقيقى است شكسته مى شود و مغز از آن جدا