ولايت ‌ ب336

ولىّ و نبىّ ‌ ب336

چون ولىّ، كمالات معنوى را با سعى و كوشش و با يارى و راهنمايى پير و مرشد خود بدست مى آورد و هر گاه كه خرق عادات و كراماتى از او پيدا شود، توجه مردم به سوى او جلب مى گردد و اين توجه سبب كبر و غرور و جاه و مقام آنها شده، از اخلاق حسنه منحرف و اخلاق ذميمه در وجود آنها ظاهر مى گردد و موجب حجاب حق با آنها مى شود و از قرب و نزديكى به حق دور مى مانند به همين خاطر كاملان و واصلان به حق گفته اند كه اولياء خدا نبايد كرامات خود را اظهار كنند «اوليايى تحت قبايى لا يعرفهم غيرى»[1]

بنا بر اين ولىّ بايد ولايت خود را كه قرب و معرفت به حق است مخفى نگه دارد و آشكار نكند و افعال را به خود نسبت ندهد و به خدا واگذار كند. امّا نبىّ از جانب خدا برانگيخته شده تا مردم را به سوى حق دعوت كند و شاهدى عادل بايد تا مدعاى وى را ثابت كند و اين شاهد همانا معجزات اوست كه از آثار ولايت است پس بر اين اساس ولايت در نبىّ پيدا مى شود و نمى توان آن را پنهان داشت در غير اين صورت مردم دعوت او را نمى پذيرند و قبول دعوت او بر ايشان واجب نمى گردد.

مَحْرم ‌ آشنا، خويشاوند

ولىّ چون اطاعت و پيروى از فرمان نبىّ كرد و در تمام حالات با نبىّ همراه و