گرديد در سير و سلوك به سوى حق، تنها خدا را قادر مطلق مى داند ﴿والله على كل شىء قدير﴾[1] و همه قدرتها را در برابر قدرت خداوند محو و فانى مى بيند و همچون حضرت ابراهيم(عليه السلام)صاحب توكّل مى شود و همه امور را به خدا منسوب و واگذار مى كند. ﴿و على الله فتوكّلوا ان كنتم مؤمنين﴾[2]

قدرت كلّى ‌ قدرت لايتناهى خداوند است.

ارادت ‌ خواست، تقدير، توجه خاص سالك به پير

ضَمّ ‌ همراه، جمع(ف-م)

باب اعظم ‌ دروازه بزرگ، درگاه خداوند، منظور مقام رضا است.

هرگاه خواستِ سالك و طالب حقيقت با رضاى حق همراه شود و هيچ امرى جز رضاى حق در ميان نباشد و خواسته و مطلوب سالك، مقصود خداوند باشد، آنگاه همچون حضرت موسى(عليه السلام)در مقام رضا بازگشت به جانب خداوند مى كند.﴿ارجعى الى ربك راضية مرضية﴾[3]

مشايخ بزرگ درباره باب اعظم گفته اند:«الرضا باب الله الاعظم و جنة الدنيا»[4]

رضا ‌ منظور مقام رضا است و آن بيرون آمدن بنده از رضاى خود و داخل شدن در رضاى حق است. از «رابعه عدويّه»[5] پرسيدند كه بنده چه موقع به مقام رضا مى رسد پاسخ داد: «اذا سرّته المصيبة كما سرّته النعمه» يعنى براى بنده وقتى وجود