روح اضافى ‌ روح انسانى و به آن جهت روح اضافى گفته اند كه خداوند به خاطر شرف و بزرگى انسان آن را به خود نسبت داده است و در قرآن نيز آمده است كه: «و نفخت فيه من روحى»[1] يعنى از روح خودم در او دميدم.

انسان در آغاز خلقت از زمانى كه نطفه است و تا زمانى كه به جنين تبديل مى شود چهار حالت و مرحله را طى مى كند و به عبارتى گونه هاى مختلفى به خود مى گيرد و هر چهل روز از طورى به طور ديگر مى گردد و در حالت پنجم تمام اعضاى بدن نضج مى گيرند و به صورت انسان در مى آيند، آنگاه است كه مستعد قبول روح خداوندى مى گردد.

و به واسطه روح خداوند كه در او دميده مى شود، صفت علم در او پيدا و ظاهر مى گردد.

(پزشكان معتقدند كه به اندازه مدتى كه مى گذرد تا نطفه در رحم مادر بصورت انسان در مى آيد به اندازه دو برابر آن مدت اگر بگذرد جنين در رحم مادر به حركت در مى آيد) و دو برابر آن مدت كه حركت كرده است اگر بگذرد، جنين از مادر متولد مى شود. و معنى جنبش در اين بيت همين مفهوم را افاده مى كند. يعنى جنين بعد از آنكه قدرت حركت و جنبش پيدا كرد به واسطه حكمت خداوندى صاحب اراده مى شود.

وسواس ‌ دو دلى، ترديد و شكى كه در ضمير انسان پديد آيد.