شيخ محمود شبسترى در اين بيت هدف ارشادى دارد و به سالك چنين نصيحت مى كند كه: اى سالك يك بار در اصل خود كه همانا عقل كل است به دقت تأمل و انديشه كن و ببين كه اصل تو كه عقل كل است، براى نفس كل كه مادر است، پدر شده است و از جهت ديگر همين عقل كل براى نفس كل مادر مى باشد زيرا نفس كل از عقل كل آفريده و زاييده شده است.

سر به سر ‌ تمامى، همه، بطور كلى.

چون همه موجودات عالم، صورت حقيقت انسانى هستند پس اى سالك همه عالم را در خود مشاهده كن و ببين كه همه صورت حقيقت تو گشته اند. و آنچه كه در آخر ظاهر خواهد شد تو در اول پيش بينى كن زيرا «اول الفكر آخر العمل» يعنى هر كارى اول به فكر مى آيد و در آخر عملى مى گردد.

ذات او ‌ ذات آدم، كه مقصود هيئت اجتماعى اوست.

هر دو عالم ‌ عالم غيب و شهادت، عالم معنى و صورت، ب13 و 125

ذات آدم در آخر ظاهر شده است زيرا انسان نقطه آخرين قوس نزولى دايره هستى و نقطه آغاز قوس صعودى است و آخر همه موجودات است. پس هر آينه نقش او در آخر ظاهر گشته است و هر دو عالم به دنبال وجود او و براى او آفريده شده اند و جز او كسى حامل اسرار آفرينش نمى باشد. «يابن آدم خلقت الاشياء كلّها لاجلك و خلقتك لا جلى»[1]